Όλοι οί άνθρωποι επιζητούν τήν ευτυχία, άλλοι γιά νά γίνουν περισσότερο ευτυχείς καί άλλοι γιά νά βγούν από τήν δυστυχία τους. Γνωρίζουμε ότι ή ευτυχία δέν έχει μία συγκεκριμένη προέλευση καί ότι οί πηγές της είναι αμέτρητες, δυστυχώς όμως δέν διαρκεί γιά πολύ. Τό τί ακριβώς κάνει κάποιον ευτυχή, αυτό σχετίζεται μέ τίς ανάγκες καί τίς επιθυμίες του καί προέρχεται από οτιδήποτε μπορεί νά τού δώσει χαρά καί ικανοποίηση, από τά πιό ασήμαντα έως τά πιό σημαντικά. Γιά νά υποτεθεί ότι ολοκληρώνει κανείς τήν ευτυχία του πρέπει νά κατακτήσει πρώτα μία σειρά από στόχους, αλλά πώς θά μπορούσε νά είναι κανείς ευτυχής όταν επιτύχει επαγγελματικά καί οικονομικά, αλλά αποτύχει στίς σχέσεις του μέσα στήν οικογένεια ή σέ οποιονδήποτε άλλον κοινωνικό τομέα;
Εάν θεωρήσουμε ότι ή ευτυχία είναι αποτέλεσμα τής όποιας επιτυχίας, τότε θά μπορούσαμε εύκολα νά δικαιολογήσουμε τόν αγώνα καί τίς θυσίες στίς οποίες υποβάλλεται ό άνθρωπος, προκειμένου νά επιτύχει τούς στόχους του. Αλλά βλέπουμε ότι αφού εξαντλήσει κάποιος τήν ποσότητα ευτυχίας πού εισέπραξε από τήν όποια επιτυχία του, επανέρχεται δριμύτερος σέ έναν αέναο αγώνα γιά νά αποκτήσει τό άϋλο καί άπιαστο, κυνηγώντας δηλαδή μία Χίμαιρα. Ή πραγματική όμως ευτυχία βρίσκεται εντός του, στήν σκέψη του, στό πώς αντιμετωπίζει τήν ζωή καί τί ακριβώς ζητά από αυτήν. Πάνω απ’όλα όμως είναι ή διαδρομή, είναι τό ταξίδι καί όχι ό προορισμός. Δέ θά τήν βρεί βάζοντας υπέρμετρα υψηλούς στόχους, εκεί πού είναι αδύνατον νά φθάσει κανείς, όταν μάλιστα δέν διαθέτει τά απαραίτητα προσόντα. Όσο μάλιστα οί επιθυμίες καί ό κοινωνικός ανταγωνισμός συνεχίζονται τόσο τό πρόβλημα θά αυξάνεται. Όσοι κάνουν τό λάθος νά ακολουθήσουν αυτήν τήν διαδρομή καταλήγουν στό ίδιο αδιέξοδο. Μπαίνουν σέ αυτήν τήν διαδικασία νέοι καί χωρίς νά τό συνειδητοποιήσουν ή ζωή τους έχει φύγει μέσα στήν ρουτίνα, μέ τήν ευτυχία νά είναι γι'αυτούς ένα άπιαστο όνειρο καί τότε ή απογοήτευσις είναι διπλή, γιά τήν μή ικανοποίηση τών επιθυμιών τους καί γιά τήν άσκοπη σπατάλη κόπου καί χρόνου χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Είναι εκείνες οί δύσκολες στιγμές, όπου σάν αρωγός επιστρατεύεται ή νοσταλγία, αναπολώντας ευτυχισμένα περιστατικά τού παρελθόντος, γιά νά καλύψουν οί αναμνήσεις αυτές τό κενό τού παρόντος.
Θά πρέπει εδώ νά αναφερθεί καί τό παράδειγμα εκείνων τών ανδρών καί γυναικών - καί είναι πολλοί αυτοί - οί οποίοι έθεσαν υπερβολικές απαιτήσεις όσον αφορά τό ζήτημα τού συντρόφου, πού υποτίθεται ότι θά τούς ταίριαζε, μέ αποτέλεσμα νά μήν επιτύχουν τούς σκοπούς των. Εκεί στίς μεγάλες φιλοδοξίες έβλεπαν τήν ευτυχία καί ανάλωσαν τήν ζωή τους σημαδεύοντας τήν κορυφή. Μία πολύ ριψοκίνδυνη όσο καί ατυχής απόφασις όπως αποδεικνύεται συχνά έκ τών υστέρων.
Ό σημερινός άνθρωπος τήν ευτυχία προσπαθεί νά τήν εντοπίσει καί τήν αναζητά όχι στά μικρά αλλά στά μεγάλα. Μεγάλα σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, μακρινά ταξίδια, σπουδαίες γνωριμίες. Ελησμόνησε τίς μικρές χαρές πού τού προσέφερε τό περιορισμένο περιβάλλον τής γειτονιάς, τήν χαρά τής επικοινωνίας μέ τούς γύρω του. Όταν όμως μέσα από αυτούς τούς γρήγορους καί εξοντωτικούς ρυθμούς στερέψουν οί αντοχές του, θά κοιτάξει πίσω του νοσταλγώντας τό παρελθόν του καί θά επιζητήσει τήν απλότητα προκειμένου νά ξαναβρεί τόν χαμένο του εαυτό.
Τό θετικό είναι ότι ή επιθυμία του καί ό αγώνας πού διεξήγαγε γιά νά αποκτήσει τήν ευτυχία, ήταν ή κινητήριος δύναμις πού τόν έβγαλε από τόν πρωτογονισμό καί τόν οδήγησε στήν πρόοδο καί στόν πολιτισμό. Είναι αυτή ή ίδια επιθυμία πού εξακολουθεί νά τού δίνει κίνητρα γιά νά συνεχίσει τόν δρόμο πού θά τόν κατευθύνει στόν τελικό προορισμό του καί ό οποίος δέν είναι άλλος από τήν αποκάλυψη τού μυστικού τής ζωής. Δηλαδή μία ουτοπία.
Κώστας Σκιαδάς